میان شب مهِ تابان پدر بود

برای غصه ها درمان پدربود

ترک بر روی انگشتش فراوان

برای لقمه های نان پدربود

 خانه ام سرد و اتاقم تاریک

پشت این پنجره ماتم زده ام

شعرهایم شده غم نامه ی اشک

قصه ی تلخ دل غم زده ام

 صورتم زرد است وقلبم خون شده

شاخه ای خشکم کجاست آن برگ من

از اجل منت کشیدم روز و شب

تا که نازل گردد امشب مرگ من

بارالاها درد و ماتم تا کجا؟

پشت من از ضربه ی غمها شکست

قایق شادی در این دریای درد

زیر موج سخت ماتمها شکست

بارالاها من چه ظلمی کرده ام

سرنوشتم رنگ بدبختی گرفت؟

یا بگو بر من گناهانم چه بود

طالعم را غصه و سختی گرفت؟

آمدن در این جهان فانیت

میل من یا انتخاب من نبود

در دعا میخواهم از عمق وجود

مرگ خود را با تمام تار و پود

من اگر در نطفه مدفون میشدم

این جهان رنگ سیاهی میگرفت؟

یا جهنم غرق در گلهای سرخ؟

یا بهشتت را تباهی میگرفت؟

پس دلیلت را بگو بر من خدا

من شدم سرگرمیِ روز و شبت؟

لذتی دارد که زجرم میدهی؟

یا شدم کافر به دین و مذهبت؟

خسته ام دیگر از این ماتم سرا

خسته ام، مردن برایم آرزوست

سهم من همیشه از الطاف تو

رود اشک و درد و بغضی در گلوست

منتظر هستم بیا در خانه ام

ای اجل ای مونسِ شیرین من

تا که پایان آید این رنج و عذاب

مردنم شاید شود تسکین من

شعر از دفتر اشعار مجید شاکری حسین آباد

 {اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل مارا}

نهایت میدهم بر او کتاب طنز ملا را

اگر حتی به رویا ها من آن شاه جهان بودم

نمیدادم به دلدارم سمرقند و بخارا را

 نیمه شب طی شد به هنگام سحر

یاد او آمد دوباره در سرم

نغمه ی لالاییِ شیرین او

 سارقی پست و شرور و حقه باز

روزگاری در دل ایران زمین

غارت اموال مردم شغل او

مثل گرگی بود و شبها در کمین

خانه و اموال او مال حرام

مادرش ناراضی از کردار او

اشک و خون در قلب مادر لانه داشت

از مرام و کرده و رفتار او

هفته ها طی میشد و روزی رسید

مادرش بیماری سختی گرفت

شد گرفتار و اسیر چنگ مرگ

سرنوشتش رنگ بدبختی گرفت

او پسر را نزد خود آورد و گفت

گر چه بودم با تو درجاه و جلال

عمر باطل رفت و در هنگام مرگ

یک کفن میخواهم از پول حلال

ای پسر این آرزوی آخر است

یک کفن با کار و با سعی و تلاش

قسمتی از دین مادر را بده

شیشه ی عطری به روی آن بپاش

در جوابش آن پسر با گریه گفت

مادرم از مرگ و از رفتن نگو

آرزوی آخرت بر تخم چشم

هرگز از درد و غم و شیون نگو

صبح فردا میرم بازار شهر

یک کفن آغشته بر عطر گلاب

تا بپوشانی تنت صد ساله بعد

تا قیامت ، وقت تاوان و حساب

روز بعد آمد پسروقت غروب

رو به مادر کرده و با خنده گفت

یک کفن آورده ام ابریشمی

هم حلالست این کفن هم اینکه مفت

تا که مادر حرف فرزندش شنید

بُهت سنگینی به چشمانش نشست

از پسر پرسید اگر باشد حلال

پس چگونه رایگان آمد به دست

هم حلالست هم که مجانی و مفت

پس بگو بر من چطور این ممکن است

با تبسم گفت پسر، ای مادرم

مرد بزازی در اینجا ساکن است

در اتاقش صد کفن بر روی هم

گشتم و کردم یکی را انتخاب

گفتم ای مردک بده این را به من

مبلغش را هم نگردان احتساب

غیر از این یک کار دیگر هم بکن

این کفن پوشش برای مادر است

پس بگواز جان و دل باشد حلال

چون لباس روز سخت محشر است

حرف من آن لحظه تا پایان گرفت

ناگهان دیدم که آن بزاز پست

خنده ها کرد و دل خود را گرفت

خم شد و در گوشه ی دالان نشست

روز بد چشمت نبیند مادرم

دست و پایش را زدم بر میخ داغ

بستم او را با طناب محکمی

بر درخت بید مجنون کنج باغ

بالگد بر صورت و فکش زدم

از عذاب و رنج و از درد و ملال

رفتم از باغش ولی او تا غروب

نعره میزد از ته قلبش حلال لللللل

شعر از دفتر اشعار مجید شاکری حسین آباد             

 دل پر از غم گشته در این نیمه شب

جسم من گویی به حال انقضاست

در سرم حال و هوای مشهد است

روح من محتاج دیدار رضاست

من فدای غربتت شاه غریب

عطر یاس و زنیق و شب بو تویی

یاور مستضعفین و بی کسان

خوان نعمت ، ضامن آهو تویی

عکس شیر از قدرت اعجاز تو

واقعی شد از وجودت جان گرفت

نعره ای زد شیر نقاشی شده

آمد و با اذن تو فرمان گرفت

کاش من هم یک کبوتر میشدم

میگشودم پر به روی گنبدت

حسرتی دارم به قلبم ای رضا

خادمی باشم میان مرقدت

هر زمان قلبم از این دنیا گرفت

کعبه ای و محرم رازی رضا

تو شفابخش دلِ غم دیده ای

در خراسان مهد اعجازی رضا

یا امام هشتم ای شاه غریب

مونسم در عالم فانی تویی

شیعه قلبش میتپد از عشق تو

کعبه ی ایران و ایرانی تویی

شعر از دفتر اشعار مجید شاکری حسین آباد               

 عاقبت در یک شب تاریک سرد

عمر بی حاصل به پایان میرسد

روح من پر میکشد در آسمان

فصل خاموشی چه آسان میرسد

 اگر قصه از ماتمم گفته ام

اگرمثل گلبرگ ِ پژمرده ام

از این سرنوشت سیاه خودم

همیشه فقط خون دل خورده ام

نه مردم ز دستم به تنگ آمدند

نه موری در این عالم آزرده ام

ندانستم هرگز گناهم چه بود

که اکنون چنین پیر و سرخورده ام

همه آرزوهای آینده مُرد

به تابوت ذهنم چه خوش خفته ام

نبین چهره ام را جوان است و شاد

ولی در دلم پیر افسرده ام

شعر از دفتر اشعار مجید شاکری حسین آباد    

 شده خاموش چراغ خانه

خنده هایم به لبم خشکیده

همه جا غرق سکوت است امشب

 شمع شبهای جهل و نادانی

رهنمای جاودان معلم بود

مظهر علم و دانش آموزی

همدم مهربان معلم بود

 بی وفایی مرضی مهلک و بی درمان است

خنجر دوست به پشتُ ، دل من مهمان است

اشک چشمم خبر از غصه ی قلبم دارد

قطره‌هایش مَثَل ِ زمزمه ی باران است

باز این قلم در دست من آید، به شکوایی دگر

باز آن طنین ناله‌ها آید به آوایی دگر

از نارفیقان خسته ام چون مرغکی پر بسته ام

در سر امید یکدلی دارم ز فردایی دگر

برای خرید این کتاب به صورت زیر عمل کنید ...

 اشاره:
این جمله رامدیرسایت شعریک میگوید:ماهانه بیش ازچهارهزارنفرفایل نشریه کوثرانه را درفضای مجازی مطالعه می کنند. 
هنرمندان وشاعران فرهیخته این سایت ادبی،بیش از ۶ماه است که همکاری خوبی رابا عوامل نشریه کوثرانه آغازکرده اندواینک فرصت خوبی است تاضمن یک گپ وگفت صیمی با مجیدشاکری مدیرسایت شعریک،بهتر درجریان فعالیت این نشریه درفضای مجازی قراربگیریم.